Η παρούσα ερευνητική εργασία θέτει στο επίκεντρο τις γλωσσικές αντιλήψεις και πρακτικές δέκα οικογενειών μεταναστών/τριών από την κινεζική κοινότητα της Αθήνας στην ευρύτερη περιοχή του Μεταξουργείου. Εκκινώντας θεωρητικά από το πεδίο της δι-/πολυγλωσσίας και της γλωσσικής επαφής, σκοπός της μελέτης είναι να αναδείξει το γλωσσικό ρεπερτόριο Κινέζων γονέων και των παιδιών τους, δίνοντας έμφαση στις στάσεις τους απέναντι στην επίσημη κινεζική (μανδαρινική) και την ελληνική γλώσσα. Οι αντιλήψεις των προσώπων μελετώνται μέσα από ποιοτική έρευνα και βασικά μεθοδολογικά εργαλεία το γλωσσικό πορτρέτο (language portrait) και την ημι-δομημένη συνέντευξη. Στην ερευνητική διαδικασία συμμετείχαν έντεκα γονείς μαζί με το παιδί τους το οποίο διδάσκεται την ελληνική και την κινεζική γλώσσα, στο τυπικό και το κοινοτικό Σχολείο αντίστοιχα. Αναφορικά με το τελευταίο, επιπλέον πληροφορίες παρήχθησαν μέσα από συνέντευξη με την υπεύθυνη του «Συλλόγου διάδοσης της γλώσσας και του πολιτισμού της Κίνας στην Ελλάδα». Η ανάλυση των αποτελεσμάτων αναδεικνύει την αφοσίωση των συμμετεχόντων/ουσών στη γλώσσα καταγωγής τους για λόγους που σχετίζονται με την επικύρωση της εθνοτικής τους ταυτότητας, τη διατήρηση της οικογενειακής και κοινοτικής συνοχής και την παροχή εφοδίων για την επαγγελματική τους πορεία. Παρότι είναι η επιθυμητή η ισορροπία των επιπέδων κατάκτησης της κινεζικής και της ελληνικής γλώσσας, η έντονη κινεζική συνάθροιση, η φοίτηση στο κοινοτικό σχολείο και η ενασχόληση με κινεζικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης (WeChat, Douyin) ενδυναμώνουν τη γλώσσα καταγωγής. Επιπλέον, τα ευρήματα της έρευνας υποστηρίζουν την εξασθένιση των τοπικών διαλέκτων στις κινεζικές οικογένειες, δίνοντας επιπλέον χώρο στην επίσημη μανδαρινική. Η ευχέρεια στην ελληνική έχει σημασία για την επιβίωση και την επαγγελματική/οικονομική ανέλιξη στον τόπο εγκατάστασης, ωστόσο διαφαίνεται μια κριτική στάση προς την πλειονοτική γλώσσα, εξαίροντας τη δυσκολία εκμάθησης και την περιορισμένη χρήση της εκτός Ελλάδος συγκρινόμενη με την αγγλική.