Οι Ιρανές γυναίκες έχουν χαρακτηριστεί από το κυρίαρχο δυτικό αποικιοκρατικό αφήγημα ως απόδειξη των μονολιθικών, οπισθοδρομικών και καταπιεστικών πρακτικών μιας συγκεκριμένης θρησκευτικής ομάδας, ένα σύμβολο της γυναικείας υποτέλειας. Στον αντίποδα του Δυτικού αφηγήματος, οι Ιρανές γυναίκες προβάλλουν τρόπους αντίστασης, διεκδίκησης και κατασκευής των γυναικείων ταυτοτήτων τους απέναντι στα καταπιεστικά πολιτικά, θεσμικά και κοινωνικά συστήματα που προσπαθούν να τις ετεροκαθορίσουν.
Στόχος της παρούσας εργασίας είναι να αναδειχθούν οι τρόποι με τους οποίους οι Ιρανές συγγραφείς αναπαριστούν και διεκδικούν τις ταυτότητες τους ως γυναίκες. Προκειμένου να ανιχνευτούν οι τρόποι αναπαράστασης μελετώνται δυο graphic memoir Ιρανών γυναικών της Διασποράς, τα οποία θα αναλυθούν αξιοποιώντας τη μέθοδο της ανάλυσης comic. Όπως αποδεικνύεται, οι Ιρανές γυναίκες ενσωματώνουν τρόπους αντίστασης στους κυρίαρχους μηχανισμούς καταπίεσης διεκδικώντας το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και τον αυτοπροσδιορισμό.