Στην παρούσα εργασία μελετάται το φαινόμενο της συλλογικής δράσης, συλλογικής συμπεριφοράς και ειδικότερα οι λόγοι για τους οποίους τα μέλη μιας συλλογικότητας που δραστηριοποιείται στο κέντρο της Αθήνας, στρέφονται προς τη συλλογική δράση – αφήνοντας πίσω τους τον ατομοκεντρικό τρόπο ζωής που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Όπως προκύπτει μέσα από τις συνεντεύξεις των συλλογικών υποκειμένων, η ανάπτυξη της συλλογικής συμπεριφοράς δεν αποτελεί μια ορθολογική επιλογή που βασίζεται σε ωφελιμιστικά κριτήρια, αλλά είναι αποτέλεσμα της επιθυμίας των υποκειμένων για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, σε μια κοινωνία που θα χαρακτηρίζεται από – και θα βασίζεται σε – αλληλεγγύη, ουσιαστικές κοινωνικές σχέσεις και ανθρώπινες αξίες. Η συλλογική συμπεριφορά ακόμα, φαίνεται να αποκτά χαρακτηριστικά μιας ριζοσπαστικής διαδικασίας, μέσω της οποίας τα μέλη της κοινωνίας μεταμορφώνονται σε υπεύθυνους και ενεργούς πολίτες, οι οποίοι διεκδικούν μια καλύτερη ζωή και δε συναινούν αλλά αντιστέκονται σε όλες αυτές τις πολιτικές που επηρεάζουν με αρνητικό τρόπο την καθημερινότητά τους