Η παρούσα εργασία ασχολείται με τις περιπτώσεις τριών μεταναστριών Αλβανικής προέλευσης. Εστιάζει στην πορεία ένταξής τους στη χώρα υποδοχής κατά τη διάρκεια των είκοσι και πλέον χρόνων παραμονής τους στην Ελλάδα. Η κοινή καταγωγή τους (Βορειοηπειρώτισσες) αποτελεί βασική παράμετρο στην προσέγγιση του θέματος σε σχέση με άλλες εργασίες που επικεντρώνονται στη γυναικεία μετανάστευση στο πλαίσιο της οικιακής απασχόλησης εστιάζοντας σε συγκεκριμένες κατηγορίες γυναικείου μεταναστευτικού πληθυσμού. Η συγκέντρωση του υλικού γίνεται μέσα από αφηγήσεις που περιλαμβάνουν την καταγραφή της βιωμένης εμπειρίας τους όσον αφορά τη μετανάστευση, την καθημερινότητα και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν μέχρι να βρουν τη «θέση» τους στην ελληνική κοινωνία. Μέσα, λοιπόν, από τη δική τους θεώρηση των καταστάσεων που περιγράφονται σε συζητήσεις που βασίζονται σε συγκεκριμένους άξονες ερωτήσεων, όπως διαμορφώνονται στην πορεία της ερευνητικής διαδικασίας, επιχειρείται η εξαγωγή συμπερασμάτων και απάντηση σε ερωτήματα που αφορούν στη συγκρότηση ή ανασυγκρότηση της κοινωνικής ταυτότητάς τους μέσα από τη συλλογή και διαχείριση (διαθέσιμων) πόρων, πραγματικών ή συμβολικών, που αποτελούν το κοινωνικό κεφάλαιο της κάθε περίπτωσης. Τα δικαιώματα που αποκτούν στην χώρα υποδοχής ως αναγνωρισμένη μειονότητα του Αλβανικού κράτους αποδίδουν την ιδιότητα του πολίτη στη συγκεκριμένη κατηγορία πληθυσμού. Η οικιακή απασχόληση που αποτελεί την κύρια εργασία τους όλα τα χρόνια της παραμονής τους στην Ελλάδα είναι βασική παράμετρος στην εξέταση του θέματος καθώς διαμορφώνει ιδιαίτερες συνθήκες που συντελούν στη δόμηση της κοινωνικής ταυτότητας των υποκειμένων ως μέλη μίας συγκεκριμένης ομάδας πληθυσμού. Ως προς αυτό διαφαίνεται μία αμφίδρομη σχέση μεταξύ της ταυτότητας του υποκειμένου και της συγκεκριμένης επιλογής (οικιακή απασχόληση) που θεωρείται και από τις τρεις γυναίκες μία λύση ανάγκης ή ακόμα και «θυσία» στο βωμό της οικογενειακής ευημερίας και των επιθυμιών ή φιλοδοξιών του συζύγου και των παιδιών.