Το πρώτο μέρος αυτής της εργασίας αναπτύσσει το θεωρητικό πλαίσιο που ασχολείται με τις έννοιες της Ποσοτικοποίησης στην Πολιτική, τη Διακυβέρνηση και την Εκπαιδευτική Πολιτική. Γίνεται μια ανασκόπηση από το 1982 έως το 2013 σε έρευνες που διεξήχθησαν στην Ελλάδα για αποχώρηση από το σχολείο. Οι έρευνες που χρησιμοποιήθηκαν έγιναν σε μικρά δείγματα και σε περιορισμένες γεωγραφικές περιοχές. Η έρευνα του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής είναι η πιο πρόσφατη και διεξάγεται από το Παρατηρητήριο Μαθητικής Διαρροής και είναι το πληρέστερο και γεωγραφικά πληρέστερο αρχείο του φαινομένου. Στο δεύτερο μέρος της εργασίας αναλύουμε τα τρία κείμενα που αφορούν το φαινόμενο της Πρόωρης Εγκατάλειψης του Σχολείου(ΠΕΣ) σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Τέλος, αναπτύσσονται τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την ανάλυση των τριών κειμένων σχετικά με την καταγραφή και την αντιμετώπιση του φαινομένου της ΠΕΣ. Σκοπός είναι να καταδειχθεί την επίδραση του πολιτικού λόγου στην εκπαιδευτική πολιτική στη σύγχρονη εποχή. Να επεξηγηθεί ο τρόπος με τον οποίο τα εκπαιδευτικά συστήματα δρουν στο πεδίο του παγκοσμιοποιημένου ανταγωνισμού και πώς επηρεάζονται από τους λόγους τόσο εθνικών όσο και υπερεθνικών οργανισμών. Στους λόγους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και του ΟΟΣΑ, οι έννοιες της λογοδοσίας, του ανταγωνισμού και της έρευνας σχετικά με τα μαθησιακά αποτελέσματα συνδέονται όλο και περισσότερο με τις αντιλήψεις ότι όλα πρέπει να είναι μετρήσιμα και συγκρίσιμα ώστε να υπόκεινται στον έλεγχο. Διαπιστώθηκε ότι η διακυβέρνηση της εκπαιδευτικής πολιτικής έχει πάψει να αποτελεί το μοναδικό πεδίο ελέγχου και άσκησης κυριαρχίας των κρατών. Είναι ένας τομέας στον οποίο οι φορείς παρεμβαίνουν εκτός της ιεραρχικής δομής του κράτους. Επηρεάζεται από οικονομικά δεδομένα και ακολουθεί την οικονομία της αγοράς και τον ανταγωνισμό. Οι τρέχουσες προκλήσεις και προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα εθνικά εκπαιδευτικά συστήματα υπερβαίνουν την παροχή εκπαίδευσης στους πολίτες μιας χώρας. Διαπιστώθηκε ακόμη ότι, παρά τις δεσμεύσεις της χώρας να μειώσει την πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου στην ΕΕ, να επιλέξει να αντιμετωπίσει το φαινόμενο του κατακερματισμού. Αποφεύγοντας μια μεθοδολογία που θα μετρούσε την ΠΕΣ, δίνεται μια ελλιπής εικόνα. Η ανάλυση δείχνει ότι η ελληνική πλευρά επικεντρώνεται σε ένα μόνο μέρος του προβλήματος. Επιλέγοντας τον δείκτη εγκατάλειψης του σχολείου, επιλέγει να αναγνωρίσει μόνο το τμήμα του προβλήματος που είναι ορατό από το εκπαιδευτικό σύστημα. Επιμένει στην επιλογή αυτή ενώ ο ΟΟΣΑ και η ΕΕ δίνουν προτεραιότητα στην κοινωνική διάσταση του ζητήματος.