Η παρούσα διπλωματική εργασία διερευνά τον ρόλο της εκπαίδευσης σε κοινωνικά ευάλωτα και εξαρτημένα άτομα που έχουν υποστεί εγκλεισμό σε φυλακή. Ειδικότερα μελετά τον τρόπο που νοηματοδοτείται η εκπαίδευση από τους/τις εκπαιδευτές/τρες και τους/τις εκπαιδευόμενους/ες στη θεραπευτική δομή του ΚΕΘΕΑ και στα εκπαιδευτικά προγράμματά του. Σκοπός αυτής της εργασίας είναι να φωτίσει τις αντιλήψεις τους σε σχέση με τον ρόλο της εκπαίδευσης, τα κίνητρα εμπλοκής τους σε αυτήν και τις προσδοκίες που διαμορφώνουν για το μέλλον τους. Το επιχειρεί αυτό προσπαθώντας να αναδείξει τις φωνές των ίδιων των υποκειμένων που συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία. Η διεξαγωγή της έρευνας πραγματοποιήθηκε με τη χρήση ημι-δομημένων ατομικών συνεντεύξεων, στις οποίες έλαβαν μέρος πέντε εκπαιδευτές/τριες της δομής του ΚΕΘΕΑ και τέσσερις εκπαιδευόμενοι/ες. Η ανάλυση των δεδομένων βασίστηκε στη μέθοδο της Θεματικής Ανάλυσης, και από αυτή αναδείχθηκαν τέσσερις θεματικές του ποιοτικού υλικού. Τα αποτελέσματα συζητήθηκαν συνδυαστικά με τα ερευνητικά δεδομένα τόσο της ελληνικής όσο και της διεθνούς βιβλιογραφίας, από όπου προέκυψαν ορισμένα συμπεράσματα. Ειδικότερα, αναδείχθηκε η σημασία που αποδίδουν οι εκπαιδευόμενοι/ες τόσο στους/στις εκπαιδευτές/τριες όσο και στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία και η αναγνώριση της προσφοράς τους. Ακόμη, αναδείχθηκε ότι η εκπαίδευση ενδυναμώνει προσωπικά τους/τις εκπαιδευόμενους/ες και τους/τις βοηθάει στην κοινωνική τους (επαν)ένταξη. Παράλληλα, φωτίστηκε μια θεραπευτική διάσταση που αποκτά η εκπαίδευση, καθώς τους/τις βοηθάει στη διαδικασία της απεξάρτησης και της αποχής από παραβατικές συμπεριφορές, υπογραμμίζοντας την αλληλένδετη σχέση και τον συμπληρωματικό ρόλο θεραπείας και εκπαίδευσης.