Στην παρούσα εργασία γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί η καθημερινή ζωή έξη προσφύγων-ισσών, ενήλικων ανδρών και γυναικών, μακροχρόνια διαμενόντων-ουσών στην Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Ελαιώνα. Η Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Ελαιώνα ήταν ένα προσφυγικό καμπ κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Τα προσφυγικά καμπ υπήρχαν από τον προηγούμενο αιώνα. Σκοπός τους είναι να υποστηρίζουν άμεσα και προσωρινά προσφυγικό πληθυσμό σε ανάγκη. Στην Ελλάδα οι ανοιχτές δομές φιλοξενίας, τα προσφυγικά καμπς, ήταν η προσωρινή θεσμική λύση στην υποστήριξη των πλέον ευάλωτων αιτούντων άσυλο κατά τη διάρκεια της προσφυγικής «κρίσης» του 2015 και μετά την Κοινή Δήλωση Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας την 18η Μαρτίου 2016. Η προσωρινότητα των καμπς, απέκτησε μακρόχρονη διάρκεια. Με τις συνεντεύξεις των προσφύγων-ισσών αυτή η μελέτη προσπάθησε να παρουσιάσει την καθημερινή ζωή τους, στις χωρικές και χρονικές διαστάσεις της, στις σχέσεις τους με τους άλλους, οικογένεια, φίλους, προσωπικό, στις υπηρεσίες που έλαβαν. Από τις αφηγήσεις τους η δομή αποτέλεσε για εκείνους-ες έναν ασφαλή αλλά και ασφυκτικό χώρο. Ασφαλή χώρο γιατί τους προστάτευσε από την αστεγία και την ανεργία, ασφυκτικό χώρο γιατί αισθάνονταν εγκλωβισμένοι. Ζούσαν στο καμπ σαν σε ένα ενδιάμεσο στάδιο. Καθώς η δομή έκλεισε οι πρόσφυγες-ισσες αφηγήθηκαν τις εμπειρίες, σκέψεις, σχέδια τους. Από τις αφηγήσεις τους αναδείχτηκε ότι η δομή λειτουργώντας με χαρακτηριστικά ολοπαγούς ιδρύματος, δεν είχε ενταξιακό προσανατολισμό, και η περαιτέρω πορεία τους συνέχιζε να εξαρτάται από την πορεία του αιτήματος ασύλου τους και τις ατομικές στρατηγικές που θα ανέπτυσσαν.