Μεγάλο μέρος του προσφυγικού πληθυσμού που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι παιδιά, εκ των οποίων ένα σημαντικό ποσοστό είναι ασυνόδευτοι ανήλικοι. Η παρούσα εργασία μελετά την παρουσία των ασυνόδευτων ανηλίκων στις ελληνικές σχολικές αίθουσες, διερευνά εάν και με ποιο τρόπο εξασφαλίζεται το δικαίωμα αυτών στην εκπαίδευση και εάν δημιουργούνται ικανές προϋποθέσεις κοινωνικής ένταξης για αυτούς ώστε, εφόσον το επιθυμούν, να μπορέσουν αργότερα να προσαρμοστούν ομαλότερα στην ελληνική κοινωνία. Η έρευνα επικεντρώνεται στους ασυνόδευτους ανηλίκους που διαμένουν σε ξενώνες φιλοξενίας και απαρτίζεται από δύο μέρη. Το ποσοτικό μέρος της έρευνας περιλαμβάνει ερωτηματολόγια συμπληρωμένα από τους κοινωνικούς λειτουργούς των ξενώνων. Το ποιοτικό μέρος της έρευνας περιλαμβάνει 5 ημιδομημένες συνεντεύξεις, 3 με δασκάλους ασυνόδευτων ανήλικων μαθητών και 2 με κοινωνικούς λειτουργούς που εργάζονται σε ξενώνες. Σύμφωνα με τα ερευνητικά δεδομένα, μικρό ποσοστό των ασυνόδευτων ανηλίκων εγγράφονται στο σχολείο, ελλείψει ειδικής πολιτικής τα εμπλεκόμενα μέρη αναλαμβάνουν εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες, η άγνοια της ελληνικής γλώσσας οδηγεί στην περιθωριοποίηση των παιδιών μέσα στην τάξη, αλλά παρ’ όλα αυτά τα παιδιά αναπτύσσουν πολύτιμα δίκτυα κοινωνικών επαφών και σχέσεων.