Η παρούσα διπλωματική εργασία μελετά τον σχολικό χώρο στη σχεσιακή του διάσταση. Πεδίο της έρευνας αποτελεί ένα δημόσιο σχολείο, το οποίο στεγάζεται στο μεγαλύτερο σχολικό συγκρότημα της χώρας, στο κέντρο της Αθήνας, όπου φοιτά μεγάλος αριθμός μαθητών προερχομένων από διαφορετικά πολιτισμικά, γλωσσικά και θρησκευτικά περιβάλλοντα. Με την αναστολή λειτουργίας των σχολικών μονάδων τον Μάρτιο του 2020 λόγω της πανδημίας covid-19, αναδείχθηκαν εμφατικά οι πολλαπλοί περιορισμοί και αποκλεισμοί με τους οποίους αναμετρήθηκε μεγάλο μέρος του μαθητικού πληθυσμού. Η περίπτωση του σχολείου της έρευνας μελετήθηκε με σύνθετα μεθοδολογικά εργαλεία (συμμετοχική παρατήρηση, συνέντευξη, focus group) και ολιστική μεθοδολογική προσέγγιση με έντονα τα στοιχεία της βιωματικής προσέγγισης της ερευνήτριας. Αναδεικνύονται οι διαστάσεις του σχολικού χώρου (απόλυτος, σχετικός, σχεσιακός) στη διαλεκτική τους σχέση και συνδέονται οι χωρικές διευθετήσεις της περιόδου της καραντίνας με τις εμπειρίες που είχαν εγγραφεί στο σχολείο της έρευνας σε παρελθοντικό χρόνο. Στα ευρήματα αποτυπώνεται η οργάνωση της νέας σχολικής καθημερινότητας της περιόδου της καραντίνας, η οποία αποκτά χαρακτηριστικά υπεράσπισης του βιωμένου χώρου, αναδεικνύοντας τον ρόλο των εκπαιδευτικών για την άρση των αποκλεισμών των λιγότερο προνομιούχων μαθητών στη σύγχρονη καπιταλιστική πόλη. Με τη διαμόρφωση μιας εκδοχής της σχολικής καθημερινότητας χωράει όλα τα παιδιά, διαμορφώνεται ταυτόχρονα μια εκδοχή της πόλης που μας χωράει όλους και όλες.